ساختمانهای گروه A ایمن هستند. گروه B شامل ساختمانهای نیمهامنی است که به مقاومسازی نیاز دارند و اگرچه در شرایط عادی پایدارند اما هنگام وقوع زلزله فرو میریزند. گروه C ساختمانهایی را در بر میگیرد که مقاومسازی فوری لازم دارند و گروه D ساختمانهایی است که باید تخریب و با استانداردهای ایمن بازسازی شوند. درواقع این ساختمانها متروپلهای شهر بهشمار میروند و بررسی آنها باید بر اساس اولویتهایی مانند بلندمرتبه بودن یا اهمیت سازهای انجام شود. درحال حاضر، از مجموع ۱۶هزار ساختمان مهم و بلند در شهر تهران، حدود ۱۱هزار مورد ایمنسازی شدهاند. راهکار اصلی ما تدوین برنامهای جامع است که به «مقاومسازی شریانهای حیاتی و ساختمانهای شهر تهران در برابر زلزله» اختصاص دارد. این برنامه ۱۰ساله توسط جمعی از اساتید برجسته دانشگاهی تهیه شده و براساس آن، اگر ظرف ۱۰سال، بودجهای به میزان ۲/۱میلیارد دلار تأمین شود، زیرساختهای اصلی شهر تهران مقاوم خواهند شد. این برنامه تدوین و به نهادهای مختلف ارسال شده تا از آن استفاده کنند. لازم است مجلس شورای اسلامی این برنامه را در دستور کار قرار دهد تا اجرایی شود. شهرهایی مانند استانبول پیشتر این مسیر را پیمودهاند و در صورت اجرای مشابه در کشور ما، مقاومسازی بهطور جدی محقق خواهد شد. تأمین بودجه این طرح ۱۰ساله نیز غیرممکن نیست و میتوان آن را تهیه کرد؛ ضمن آنکه تمام هزینه نباید از سوی دولت پرداخت شود، بلکه بخشی از آن باید توسط بخش خصوصی تأمین شود. در هر صورت، فضای فعلی کشور نیازمند اجرای این برنامه برای ساختمانهای بلند است. همچنین لازم است برای تمام ساختمانها «شناسنامه ملکی و فنی» صادر شود. اجرای این طرح تاکنون محقق نشده که مصداق ترک فعل است. زیرا هر فرد پیش از خرید ساختمان باید از وضعیت ایمنی آن آگاه باشد و مصالح مورد استفاده نیز دارای نشان استاندارد و کیفیت لازم باشند. ساختوساز در ایران باید از حالت سنتی خارج شود و شرکتهای بزرگ ساختمانی شکل بگیرند تا مسئولیتپذیر باشند. همچنین شرکتهای بیمهگر باید وارد شده و نظارت جدی بر روند ساخت و ایمنی ساختمانها اعمال کنند. در صورت بروز حادثه یا فروریختن ساختمان، افراد مقصر باید شناسایی و مجازات شوند. ساختمانهای ناایمن نیز باید تخلیه شوند؛ شناسایی این ساختمانها توسط شهرداریهای مناطق انجام و به مالکان ابلاغ شده است.